İnsan olmaya çalışmak zor. Daha ziyade, hakim olmak kendini zor. Ne zaman sevmeye çalışsam başıma iş açarım. Sevmeye ve sevilmeye aykırı olan bir yaradılışa sahip olduğumdan mıdır yoksa gerçekten yapılan seçimlerden midir halimin ruhumun toz duman oluşu? Bilmem.
Bir bütün olarak sevilmez insan. Kendine dahi katlanamazsın tamamen ki bir herhangi bir insanın tamamına alışmak, sevmek ne kadar zordur sen düşün.
Kıyılarında gezerken duygularımın yeni baştan sorgularım; "Yorulmaz mısın ruhum bu kaostan?"
O kadar uzaktayım ki dinlenmekten. Gözlerimi kapasam bir zaman, sanki hemen gırtlağıma çökecekler.
Bir kadın neden her zaman uzaktan izlerken daha güzel gelir?
Keşfettikçe bir kadını neden bu kadar eksilir?
Acizliği ruhumun sebebi midir bu azalmalara?
Yine bırakıp gidesim var. Yine bir gram cesaretim yok. Sarhoşluk en güzel çare.
Kalabalık tüm sokakları aklımın. Fazla geliyor çoğu zaman bu kadar düşünülecek şey.
Biri el verse. Durdursa, yavaşlatsa her şeyi.
Yine muhtaç olmak insanlara böylesine. Can sıkıcı.
Bir düşünenin olmasını arzu etmek.
