Uzun zamandır yazmıyorum. Nedendir bilmem? Pek yazmakta istemedim şu zamana kadar. Anlatabildiğimi, hissettirebildiğimi düşündüğümdendir belkide. Ne yazık ki yine bir beyaz sayfa bolca uykusuzluk ve ruhsuzluk içinde kayboluyorum.
Kendime karşı nadiren verdiğim sözlerin hepsini tutmaya çalışırım. Sonuçların getirdiği acıyı ta en derine kadar hissetsem dahi vazgeçemem. Kendime duyduğum az buçuk saygının büyük kısmını bu tutumum kapsar.
"Bu son kurşun. Hedefi tutarsa ne ala tutmazsa..." diye çıktığım yolun uğruna kendimden, fikirlerimden, hissettiklerimden vazgeçtim. Belki hata buradaydı belki değil. Bunları düşünmek için çok geç. Kurşun atıldı hedef yön değiştirdi.
Aslında ne kadar zor birini gerçekten sevmek, yorucu, kalp ağrıtıcı. Belki sırf bu yüzden vazgeçtim birilerini sevmekten. Ve yine bu yüzden bir zaman sonra daha da ketumlaşacağım. Susmak istiyorum artık. Katlanamadığım bir belirsizlik ve bulanıklık var çerçevede. Bir eksik var hiçbir şekilde tamamlayamadığım. Duygularıma hiçbir zaman hakim olamadım. Hep dikine gittim hiç yanılmadım ve hep kaybettim. Her defasında daha fazla uzaklaştım daha fazla kırıldım.
Canın yandığında hiç düşünebildin mi acaba "Neden canımı yaktın?" diye ve görebildin mi acaba gerçekten can yaktığın için canının yandığını. Yaralı bir hayvanın vahşice saldırması gibidir bu.
Ne kadar zordur bilemezsin sırf canım yanmasın diye kafamı çevirip bakmamak.İçin yanıp kavrulsa da ağzından tek kelime çıkmaması zordur. Her defasında canın yansa da bir dokunuşuyla eriyip gitmekten korkmak nedir bilemezsin? Sevmek zor zanaattir. Uzaklaşmak en iyi merhemdir.
